‘Vay be ‘diyor insan düşününce.

Hayatımda bazı kelime veya cümleler dönüm noktası olurlar. O cümle kurulduktan ve gereği yapıldıktan sonra daha geri dönüş yoktur. Zaman zaman konusu geldikçe hatırlarım o sözleri. Mesela çocukluk mahallemde oynamayı bıraktığım günü hiç unutmam. Abdurrahman Fazlı Dervişoğlu mahalle komşumuzdu. Çocukluk arkadaşım. Bir gün bana ‘ artık büyüdük.. Mahallede oynama zamanımız geçti. Mahalleden çık, çarşıya in, yeni arkadaşlıklar kur ‘minvalinde bir cümle kurmuştu. O günden sonra oyun alanımız F mahalle değil, Fatsa Ortaokulunun bahçesi olmuştu. Yıllar sonra karşılaşıp bu muhabbeti söylediğimde, kendi söylediğini hatırlamadı ama kendisine söyleneni hatırladı. Ona da rahmetlik Ümit Gözlemeci aynı cümleler kurarak büyüdüğünü ve mahalleden çıkma vaktinin geldiğini söylemiş. 1 veya 2 şer yaş vardır aramızda. Ancak çocuklukta 2 yaş önemli bir fark. bU nasihatler o zaman tutmuştu. Yıllar ne çabuk geçmiş. Geçtiğimiz aylarda, Üniversite arkadaşlarımızla gerçekleştirdiğimiz, mezun etkinliğinde, bir gerçeği fark etmemi sağlayan birden fazla konuşma gerçekleşti. Birincisi, daha arabayla giderken Sevgili Serkan Güvenin 50. Yaşına geldik oğlum’ demesi. Etkinlikte ise sevgili Dinçer Ateş in , 35 sene önce oynadığımız role isnadda bulunarak , üniversite yıllarında kaldığımızı ederek bazen hala o rolü ,içimde yaşıyormuşum gibi hissettiğini hatırlatması. O günden sonra farkındalığım değişti. Artık resimlerdeki 20 yaşındaki delikanlı ama harbiden DELİkanlı uzaktan bir resim olarak bakıyor. Hayat akıyor, çocuklar büyüyor. Farkındalıklar artıyor ve hayat her şeye rağmen devam ediyor. Artık büyüdük diyemiyoruz. Yaş aldık deme zamanımız geldi…

Selam ve sevgilerimle…