Yıllarca uğraşıyoruz. Okuyoruz, çalışıyoruz, seviyoruz… Hep bir telaş içindeyiz. Zaman geçiyor bazen oluyor isteklerimiz bazen kıyısından dönüyoruz. Ne olursa olsun devam ediyoruz yolumuza. Ama bir şey arıyoruz biz. Yani tüm bu telaşların sebebi aslında bir tek şey. İşte o şey doya doya mutluluk. Peki nerede? Öğrencilik yıllarında mı kaldı, yoksa iş yerinde mi kayboldu? Yok… Nerede bilemiyoruz. Çünkü biz ömür boyu onu aradık ama mutluluğun ne olduğunu hiç öğrendik mi? Şu olacak dedik, sonra bu, sonra o en son buda olursa tamamlanacak dedik. Ama sinmedi içimize. Ne olduğunu bilmediğimiz bir şeyi nasıl arıyoruz ki? Belki de yarı yolda karşılaştık. Yâda az geride önünden geçtik görmedik onu. İşte ben onu 26 yaşında buldum. Ben mutluluğu yeni öğrendim. Bazen pencereden baktığımda gördüm, bazen yanımda taşıdım, bazen dinledim, bazen çizdim, yazdım. Ama onu içimde buldum. 25 senedir yaşadığım ne varsa sadece bir karalama kâğıdından ibaretmiş, ben asıl şimdi kendim olmuşum. Yıllarca bir şeylerin peşinde kaybolmuşum. Bildiklerimi doğru, gördüklerim gerçek, sevgileri temiz sanmışım. Aslında olmayan değeri arşa çıkarmışım. Yani ne olduğunu bilmediğim mutluluğu bulduğumu zannedip kendimi kandırmışım. Şimdi biliyorum ki aradığımızda bulabileceğimiz bir şey değil o. O yüzden emek harcıyorum içimde büyümesi için. Artık “ Önce ben! “ diyorum. Önce benim gülmem lazım ki içten sonra çevreme faydam dokunsun. O yüzden en çok kendimi şımartıyorum artık. Evet, yalnızlık en güzel özgürlük. Benimde hayatımda verdiğim en isabetli karar. Ama yine de ben etrafıma gözümü kaparsam ben olamam. Ve aşk… Yıllarca şiirlerde, kitaplarda, şarkılarda anlatıldığına göre güzel bir şeysin sen. Güzel olmalısın. Temiz olmalısın. Gerçek olmalısın. Eğer öyle değilsen de bizden uzak olmalısın.  Çünkü biz bu mutluluğa ulaşmak için çok uğraştık. Şimdi aşkın büyüsü diye yanlış kişilere kapı açamayız. Biz öyle bir mutluluğa kapı açmalıyız ki bizim içimizdeki ile kocaman olsunlar. Olmadı mı? O zaman her kötü tecrübenin ardından daha kuvvetli, daha mutlu ve daha olgun olmalıyız. Yıkılmamalı hatta üstüne kat kat aşk eklemeliyiz. Bazen bazı şeyleri oracıkta bırakıp yürümemeli adeta koşmalıyız. Çünkü biz bu dünyaya bir kez geliyoruz. Çünkü biz doğru bildiğimiz yolda öğrenerek, yanlış yollardan uzak durarak yürüyoruz. Çünkü biz çok değerliyiz. İşte mutluluk bu. Mutluluk biziz.

Düşününce sizde bu hayatın size neler öğrettiğinin farkında mısınız?