Uzun bir yoldan geçtim. Bu öyle bir yol ki çukurlarla, çamurlarla dolu. Kendimi tanıyamadığım, o yoldayken kim olduğumu unuttuğum bir bataklıktaydım sanki.

Nefes almak, yaşamak çok zordu. Yürüdüğüm yollar beni yutuyor, düştüğüm çukurlardan artık kalkamayacak kadar yorgundum. Karanlıklarda kaybediyordum ruhumu. İnsanın ruhunu kaybetmesi ne demek bilir misin? Ben anlatayım sana. Artık sen, sen değilsindir.

Gözlerin donuklaşmış, sıcaklığın çekilmiştir bedeninden. Sadece yürürsün, düşersin, batarsın ve hiç bir şey hissetmezsin. Kaybolmak çok zor… Ama bu yol neye mi yaradı. Çıkardı tüm eksiklerimi ortaya. Artık dalıma konan her kuş güzellikleri anlatıyor bana. Kötülükleri duymuyorum. Çünkü artık ben o yolları uzaktan bile görsem tanıyorum. Girmemem gerektiğini biliyorum. Hayat zorlu sınavlarla doluymuş gerçekten. İçinde bulunduğum yolda karşıma ne çıkar bilinmez.

Artık dek doğrum kalbini dinleyerek başka yokuşlara tırmanmak… Yokuşlar yüksek, yokuşlar yorucu ama ruhumu kaybetmek kadar acı verici değil. Çünkü insan ruhu acı çekerken vücudunda onlarca kemik kırılmış gibi hissedersin. Acı çekmektense yokuşlarda yorulmayı, bataklıklarda dolaşmaktansa dağlar tepeler aşmayı tercih ediyorum artık. Yaşadığım anın kıymetini biliyorum. Çünkü insan hayatının elinden kayıp gittiğini fark ettiğinde ya kaybolur ya dersini çıkarırsın. Ben aynı yola girmemeyi kazıdım aklıma. Ve gözümün önünden hiç bir şey yapmadan kayıp giden hayatımı geri aldım. O yüzden artık sımsıkı tutunuyorum hayatı.

Artık beni üzmeyen, hayatında başka kimseye ihtiyaç olmadığını bana öğreten, sevmeyi, farkında olabilmeyi bana hatırlatan biri var. Bunca yıldır görmemişim onu. Kimi mi? Kalbimi… Artık onun farkındayım.

Öncelik sırasını artık kendime ayırdım. Önce kendimle mutlu olmalıyım o zaman yolumu çok iyi bulurum.