Mevsim geçişlerinde bile bir başka atıyor kalbimiz. Sonbahar geldi diye sevinçliyiz şu sıralar. Yaprak dökümünü, şehrin turuncuya dönüşünü özlüyor kalbimiz, her sene görsek de…

Yaşadığımız yere daha bir anlamlı bakıyoruz. Yazın coşkusunu, neşesini biraz sakinliğe, birazda hüzne bırakıyoruz. Mevsimlerin bize umut verdiğini, ruh halimizi alıp başka yerlere götürdüğünü gördünüz mü şu sıra? Nasıl da bir anda sonbahar havasına büründü ruhlarımız. Nasıl da hüzne kucak açtık. Demem o ki; hayatın farkına vardığımızda nasıl da küçük şeylerden mutlu oluyoruz aslında. Bu ara akşam oturmalarında şala ihtiyaç duyuyorum mesela. Diyorum ki; üşümeyi bile özlemişim…

Sonra diyorum ki hayat bize özlediğimiz tüm duyguları tattırıyor ama zamanı geldiğinde. Bazı duyguların zamanı vardır. Sen ne kadar çok istersen iste zamanı gelmeden olmuyor isteklerimiz. Mevsimler sabretmeyi de öğretiyor bize. Bu mevsimde de özlediğimiz ne varsa yaşayıp yine zamana bırakacağız duygularımızı. Başka hisleri özleyip onları bekleyeceğiz gelsin diye. Beklerken umut ettiğimiz şeyleri, bu anı yaşamayı da ihmal etmeyeceğiz. En önemlisi bu…

Yazın dinlediğimiz şarkılar yerini akustik müziklere bırakacak.

İçimizi ısıtacak yudumladığımız kahveler. O zaman güneşin sıcaklığını unutup müziklerde, kitaplarda arayacağız mutluluğu. Her mevsim, içinde kendi anlamını taşıyarak geliyor bize. Anı yaşamak, hayatın getirdiklerine kucak açmak gerekiyor, bunu gösteriyor bize. Çok küçük şeylerle bile mutlu olduğumuzun farkına varmak çok güzel…

Yeter ki umudunuz kaybolmasın. Sabrede sabrede öğreniyoruz ne de olsa. Yazı neşeyle karşılayıp sonbahara hüzünle bakıyoruz. Hayatın bize öğrettiği şey de tam olarak bu. Bazen yağmur yağar, bazen güneş açar, tıpkı bazen gülmek, bazen ağlamak gibi. Biz sabrettiğimiz sürece, içinde bulunduğumuz her şeyi kabul edip, içinde güzellikler aradığımız sürece var olacağız.