Bu yaşam sürecinde ailede, çocuklarımızla, toplumda birbirimizin fikirlerini en iyi bir şekilde ifade etmek, ortaya koymak bu köşe yazımızın başlığı olacaktır.

Yoldan geçerken selam vermesini beklediğimiz kişi selam vermeden geçtiğinde kendimizi değersiz umursanmamış hissederiz. “İnsan yerine koyulmamak” bizleri olumsuz etkiler değil mi? Bunu hepimizin yaşadığı bir örneği verecek olursak market sırasında arkadan bir kişi önümüze geçtiğinde bizi umursamadığını anlarız. Çoğu zaman kendi evlerimizde olan standart değişmez olan bir davranışı sergilemiş olduğumuzu düşünelim. Baba işten eve gelir. Terliklerini giyer. Anne mutfakta yemek yapar. Birbirlerini aynı ortamda var olduklarını bildikleri halde neden bir merhaba kelimesi duyamayız? Sizce burada bir haberleşme oldu mu? İçinizden hayır cevabını duyar gibiyim. Peki buradan ne çıkarırsınız. Off konuşacak halim yok, yorgunum, kendimi iyi hissetmiyorum gibisinden cümleler. Sonrasın da çocuk gelir. Babaaa beni sinemaya götür. Annee bana oyuncak al. Bitmeyen istekler…

Çocuk daima ilgi bekler. Fakat ebeveynler bir türlü vakit ayıramaz. Çocuk bunu hisleriyle kendisinin farkına alınmadığını bilir. Aynı odada, ortamda arkadaşlarımızla birlikteyiz ama birbirimizle yıldızlar kadar uzağız. Çocuk büyürken önemli olan daha küçükken kendisinin ne kadar umursandığıdır. Yan yana yürürken bile onun adımlarına göre kendimizi ayarlayabiliyormuyuz? Yapmıyorsak çocuk umursanmadığını bilir. Sürekli bu ortamlarda yetişen bir çocuk ileride kendinin farkında olunmasını, umursanmasını istediği zaman arkadaşlarına karşı ya da evlendiğin de “sen kimsin, benim kim olduğumu biliyor musun” gibi sık sık konuşmalar duyarız. Tersini düşünürsek, değerli olduğunu bilir. Kendini değerli gören kişi karşısındakini de değerli bulur. YOK ETMEYİ DEĞİL VAR OLMAYI ÇALIŞALIM…