Su gibi, ömrünün baharında, hayalleri olan bir genç kız…
RAHMET DİLEYEMİYORUM, ACINIZI PAYLAŞIYORUM DİYEMEM, çünkü benim hiçbir kelimem sizin kızınızı geri getirmeyecek…
Kaçıncıdır sayamıyoruz, isyan ediyoruz ancak aynı gün hayatımıza devam ediyoruz. Ben yine işyerimde dilekçe yazıyorum, insanların sorunlarını çözmeye çalışıyorum. Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olarak sıramı bekliyorum.
Toplumumuzun en büyük yarasıdır ŞİDDET.
KADIN ya da ERKEK bu şiddeti gün içinde bir şekilde yaşamakta, fiziken ya da ruhen.
Toplumun iyileşmesi, saygılı olması ve tahammüllü olması bu kadar zor değil.
ÖĞRETİM SEVİYEMİZİN YÜKSELİRKEN EĞİTİM SEVİYEMİZİN DÜŞTÜĞÜNÜN GÖSTERGESİ BUNLAR.
BİREYLERİN DİĞERİNE SAYGISININ BİTTİĞİNİN GÖSTERGESİ.
TAHAMMÜLÜN BİTİP ŞİDDETİN ÇARE VE RAHATLAMA ŞEKLİ OLARAK GÖRÜLDÜĞÜNÜN GÖSTERGESİ.
Doğru örnekler yok önümüzde.
2000 li yıllardan itibaren ayrıştırılan, dışlanan toplumun sonuçlarıdır bu ölümlerin ve şiddetin artışı.
Çok mu zor karşımızdakine saygılı davranmak?
Hiç düşündünüz mü Ceren’in yaşadığı acıyı?
Hiç hayal edebildiniz mi nasıl korktuğunu?
Son olmayacaksın CEREN, başkaları da olacak belki AHMET belki MEHMET de aynı şekilde veda edecek hayallerine.
İYİLEŞMELİYİZ ARTIK, SİZİN DE ÇOCUKLARINIZ, SİZİN DE SEVDİKLERİNİZ CANİCE ÖLDÜRÜLMESİN DİYE HEPİMİZ OTURUP DÜŞÜNELİM BİZ BU ÜLKEYİ NASIL YAŞANILAMAZ HALE GETİRDİK DİYE…”