Gazetemiz yazarı Haydar Melek yazdı.

“Vicdanımın en kritik dönemiydi;

içim içime sığmıyor, yapacak bir şey yok diye hayıflanmak istemiyordum. Bulunduğum teşkilat ile görüşmeler yapıyor, afet bölgesine gitmenin yollarını arıyordum. Televizyonda adeta film izlermişçesine feryatları, yalvarmaları çaresizliği görüyordum. Çocuklarım dahi ekrandan bir dakika uzaklaşamıyor, küçücük bedenlerin enkaz altındaki umuda el uzatmalarına bakakalıyorlardı.
Yardımlar toplamak için seferber olan Fatsa halkından gelen giysi, battaniye, erzak, özel eşya ne varsa toplayıp arabalara sıkıştırıp bir an önce afet bölgesine gitmek için zamanla yarışıyorduk.

Depremden birkaç gün sonra belediye başkanımızın özel izniyle aracıma atlayıp temkinli ve hızlı bir şekilde şehirleri aşmaya çalıştım. Yanımda bana yolda yarenlik eden iki güzel insanla birlikte. Yollar açık ama gözüme parlayan -27 derecede buzları görünce Allah’tan yolumuzu açması için defalarca dua ettim. Çok şükür ilk olarak deprem üstü Pazarcık ve ardından Gölbaşı’na ulaştım. Şehir viran olmuş enkazlar henüz el değmemiş! Oradan Adıyaman’a girmek hiç de kolay olmadı, yollar kilit . Türkiye’nin her yerinden yardım araçları kuyruk oluşturmuştu. “Türkiye Cumhuriyeti çok mükemmel bir halka sahip, bunu bir kez daha tecrübe ettim.”

İlk olarak Adıyaman Üniversitesi kampüsündeki çadırlara uğradım, orada dostlarımla birlikte doldurduğumuz aracımdan ihtiyaç sahiplerine yardımlarda bulundum.

Burada iki çocuklu bir aileyi Fatsa’ya aldık.(Demirci mahallesi muhtarı, çok değerli Taylan Şendur dostuma ayrıca teşekkür ederim.) Aileyi kendi evinde misafir ediyor.

Beni en etkileyen aile (gözyaşlarıyla ) ” Abi benim bunların hiçbirine ihtiyacım yoktu, bizim durumumuz gayet iyiydi. Çok utanıyorum! ” Bu kardeşimiz bana süper bir ders verdi . Malda yalan mülk de yalan…

Derken merkeze doğru hareket ettim, orada Fatsa Belediyesi ekibi var dediler . Hemen oraya dahil olmak üzere yola çıktık, yolda geçerken enkazlar kalbimi daraltmaya başlamıştı. Çok şükür arkadaşlar ile buluştuk, çoğunu tanımıyordum oysaki. Bir ekip ruhuyla çalışıyorlardı, kayıtsız kalmak mümkün değil. Sağ olsunlar hemen bana bir yelek verdiler ve sahaya çıktım.
Allah’ım bu ne büyük bir yıkım. Gerçekten afet! Umutlar tükeniyor, enkazın başında sadece cenazelerini alabilmek veya bulabilmek için bekleyen akrabalar. Gönüllüler insan üstü gayret ediyor, elleriyle beton parçalarını atıyor. Kepçeler adete tırnağıyla kazıyorcasına dikkatli. Genelde enkazdan cansız bedenler çıkıyor, dokunamıyor kaçıyorum çoğu kez.

Üç günün ardından yeter Allah’ım daha fazla katlanamıyorum döneceğim dediğim anda bir mucize, 27 yaşında doktor bir kız kardeşimizi çıkardı Fatsa ekibi ve sevinçten herkes gözyaşı döküyor. 135 saat sonrasında. Bu zamana kadar çok başarılı Fatsa ekibi birçok canlı çıkardı Allah onlardan razı olsun. Tabii çok fazla da cansız çıkardı. Burada detaylı yazmak istemiyorum çünkü gerçekten yürek dayanmaz kareler vardı.

Orada siyaset yoktu, sen kimlerdensin , nesin ,neyin nesisin yoktu. Orada sadece acaba bugün bir can çıkarabilir miyiz heyecanı vardı. İsimlerini hâlâ tam olarak bilmediğim Fatsalı dostlar Allah sizlerden razı olsun.

Son olarak,
Allah’ım hiç kimseye böylesine acı bir olayı yaşatmasın. Hiç kimseye evlat acısı göstermesin.

Hiç kimseye annesinin babasının veya kardeşinin cansız bedenini taşların, molozların arasından ayıklamak zorunda bırakmasın.

Bir hafta oldu geleli, hala enkazın üzerinde çalışıyorum rüyamda ! Böylesine büyük bir afet hafızalardan kolay kolay silinmeyecek.

Allah Türk milletine zeval vermesin Türk milletinin başı sağolsun.”